O PADLU
Padel to jedna z najszybciej rozwijających się dyscyplin sportowych na świecie. Łączy w sobie dynamikę squasha, zasady punktacji tenisa i wyjątkową atmosferę gry w parach. Na pierwszy rzut oka może wyglądać jak tenis, ale już po kilku minutach gry widać, że padel to coś zupełnie innego – bardziej dostępnego, prostszego w opanowaniu i niezwykle wciągającego.
Boisko do padla ma wymiary 20×10 metrów i jest otoczone szklanymi ścianami, które stają się integralną częścią rozgrywki – piłka może się od nich odbijać, co sprawia, że akcje bywają długie i widowiskowe. Gra toczy się zawsze w parach (debel), a rakiety są krótsze, lżejsze i pozbawione naciągu, dzięki czemu kontrola nad piłką jest łatwiejsza nawet dla początkujących.
Padel był sportem, który najbardziej mnie cieszył. Dziś to już nie hobby – żyję dla padla.
— Alejandro Galán, czołowy zawodnik świata
Historia Padla
Historia padla sięga lat 60. XX wieku, kiedy to w Meksyku Enrique Corcuera postanowił stworzyć nowy rodzaj gry, dostosowując kort tenisowy do ograniczonej przestrzeni swojego ogrodu. Do pomysłu szybko przekonali się Hiszpanie i Argentyńczycy, a dziś padel jest wręcz narodowym sportem w Hiszpanii – korty znajdziemy tam niemal w każdym mieście, a mecze profesjonalnych zawodników oglądają tysiące kibiców.
W Polsce padel jest jeszcze młody, ale rozwija się błyskawicznie. Powstaje coraz więcej kortów, a gra przyciąga zarówno tych, którzy szukają alternatywy dla tradycyjnego tenisa, jak i osoby, które po prostu chcą aktywnie spędzić czas z przyjaciółmi. To sport inkluzywny – można zacząć praktycznie od zera i już podczas pierwszego spotkania cieszyć się emocjonującą wymianą.
Zasady i punktacja w padlu — jak to działa?
Padel toczy się najczęściej w deblu na korcie 10×20 m otoczonym ścianami/siatką. Ściany są częścią gry – po pierwszym koźle piłka może się od nich odbijać, co wydłuża wymiany i dodaje taktyki. Rakietą bez naciągu uderzasz piłkę podobną do tenisowej, ale nieco „wolniejszą”.
Serwis. Zawsze spodem (underarm), poniżej linii pasa, po jednym koźle piłki o podłoże serwującego, z prawej/lewej strony na skos do odpowiedniego „kwadratu serwisowego” rywali. Masz dwa podejścia (jak w tenisie). Jeśli po koźle w polu serwisowym piłka dotknie ściany – serwis jest ważny; jeśli dotknie klatki/siatki bocznej bez wcześniejszego koźla w polu albo uderzy w ścianę przed kozłem – jest aut. Let (powtórka) obowiązuje, gdy serw pieknie w siatkę, a mimo to wpadnie prawidłowo do pola serwisowego. Odbierający nie może zagrać wolejem z returnu – piłka musi najpierw odbić się raz od podłoża.
W trakcie wymiany. Piłka musi najpierw odbić się w boisku, a dopiero później może uderzyć w ścianę/siatkę – wtedy gra toczy się dalej. Dwukrotny koź kończy punkt. Woleje, smecze i bandeje (smecz kontrolny) są dozwolone. Zawodnicy mogą także wykorzystywać ściany po swojej stronie, np. przepuszczając piłkę, by odbiła się od szyby i wróciła w wygodniejszą strefę uderzenia. Zagranie bez koźla prosto w ścianę po stronie rywala to aut. W niektórych obiektach turniejowych dopuszcza się wyjście poza kort i odesłanie piłki z zewnątrz – to jednak zależy od przepisów obiektu/zawodów.
Punktacja i sety. Liczenie jak w tenisie: 15–30–40–gem, 6 gemów wygrywa seta (z przewagą dwóch gemów). Przy 6:6 gra się tie-break do 7 (dwupunktowa przewaga). Coraz częściej w turniejach stosuje się tzw. golden point: przy równowadze (40:40) rozgrywa się jeden punkt decydujący o gemie, a para przyjmująca wybiera stronę odbioru. W amatorskich grach możecie używać klasycznej przewagi albo „złotego punktu” – jak się umówicie.
Zmiana stron co nieparzystą liczbę gemów, przerwy krótkie jak w tenisie (zwykle do 90 s na zmianę stron w meczach oficjalnych).
Fair play i bezpieczeństwo. Graj „po koźle” w returnie serwisu, komunikuj się z partnerem („moja!”, „twoja!”), nie przeszkadzaj przeciwnikom (kontakt fizyczny, krzyk w trakcie uderzenia). Jeśli piłka trafi w sufit/elementy nad kortem – aut (chyba że lokalny regulamin mówi inaczej).
